Nadwrażliwość i podwrażliwość są dwoma stanami, które mogą być częścią szerszego problemu znaczonego jako zaburzenia integracji sensorycznej u dzieci. Te stany manifestują się poprzez reakcje na bodźce zewnętrzne, prowadząc do różnorodnych wyzwań w codziennym funkcjonowaniu. Nadwrażliwość oznacza, że dziecko reaguje zbyt intensywnie na bodźce z otoczenia, podczas gdy podwrażliwość jest charakteryzowana przez zredukowaną wrażliwość na bodźce. W tym artykule omówimy różnice między nadwrażliwością a podwrażliwością, typowe objawy tych stanów oraz skuteczne sposoby terapii i radzenia sobie zarówno w warunkach domowych, jak i podczas terapii prowadzonej przez wykwalifikowanych specjalistów. Poprzez zrozumienie tych różnic oraz odpowiednie wsparcie, możemy pomóc dzieciom z zaburzeniami integracji sensorycznej osiągnąć lepszą jakość życia i funkcjonowania.
Sensoryczne wyzwanie: jak radzić sobie z podwrażliwością u dzieci?
Zaburzenia integracji sensorycznej to problematyczne stany, które mogą wystąpić u dzieci. Objawiają się one nadwrażliwością sensoryczną, co oznacza, że dziecko ma trudności z prawidłowym przetwarzaniem informacji sensorycznych. W takich przypadkach konieczna jest terapia integracji sensorycznej, która pomaga dziecku w nauce radzenia sobie z objawami i udać się do specjalisty. Rodzice dzieci z zaburzeniami często mają trudności z zrozumieniem tego, co dzieje się z ich dzieckiem. Dlatego ważne jest, aby znaleźli odpowiednie sposoby radzenia sobie z tą problematyką. Istnieją różne metody i sposoby terapii, które mogą pomóc dzieciom w poprawie integracji sensorycznej i polepszeniu jakości ich życia.
Różnice w objawach nadwrażliwości i podwrażliwości
Nadwrażliwość i podwrażliwość to zaburzenia sensoryczne, dwa przeciwstawne stany, które opisują reakcję organizmu na bodźce zewnętrzne. Różnice w nadwrażliwości i podwrażliwości dotykowej mogą wpływać na sposób, w jaki jednostka reaguje na różne bodźce. Osoby z nadwrażliwością dotykową mogą odczuwać dyskomfort lub ból nawet przy delikatnym dotyku, podczas gdy osoby z podwrażliwością mogą potrzebować silniejszych bodźców, aby zareagować. W przypadku diagnozy może być konieczne skonsultowanie się z terapeutą, który pomoże w opracowaniu strategii radzenia sobie z dotykiem i regulowaniu reakcji na zmysły. Ważne jest zrozumienie tych różnic i dostosowanie odpowiedniego podejścia terapeutycznego.
Objawy nadwrażliwości
Nadwrażliwość sensoryczna jest stanem, w którym ciało dziecka reaguje zbyt szybko, a także zbyt mocno na bodźce zewnętrzne. Dzieci nadwrażliwe mają trudności z kontrolą swoich reakcji na bodźce z otoczenia. W przypadku dzieci z nadwrażliwością, nawet najmniejszy dźwięk, dotyk czy zapach może wywołać u nich intensywne emocje i stres. Dlatego ważne jest, aby pomóc im w koncentracji i radzeniu sobie z nadmiarem informacji sensorycznej. Specjalne terapie i techniki mogą być przydatne w pomocy dzieciom z nadwrażliwością, aby mogły funkcjonować lepiej w codziennym życiu. Należy pamiętać, że integracja sensoryczna jest procesem. Kiedy dziecko jest nadwrażliwe, z czym może się mierzyć:
- unikanie pewnego rodzaju faktur, materiałów, dziecko unika ich,
- trudności z koncentracją w obliczu nieprzyjemnego bodźca dotykowego,
- wyrobienie u dziecka nawyku ciągłego dbania o higienę,
- byciem nadwrażliwym na dotyk np. metek, trawy, dywanu,
- niechęć do zmiany diety, dzieci mogą stronić od niektórych potraw.
Objawy podwrażliwości
Dzieci z podwrażliwością często poszukują i dążą do poszukiwania wraż eń sensorycznych, ponieważ ich wrażliwość jest zdecydowanie mniejsza niż u innych dzieci. Czują słabiej niż ich rówieśnicy, dlatego potrzebują dłuższej i mocniejszej stymulacji przez doznania sensoryczne. Dziecko podwrażliwe mać różnorodne objawy, które przedstawiamy poniżej:
- mniejsza wrażliwość na ból, bodźce słuchowe,
- słabsze czucie temperatury,
- brak świadomości i wyczucia używanej siły,
- trudność w rozpoznawaniu lokalizacji,
- potrzeba dostarczania sobie silnych bodźców, poszukiwanie wrażeń.
Sposoby na radzenie sobie z zaburzeniami
Terapia sensoryczna u dzieci ma na celu poprawę integracji sensorycznej, czyli umiejętności mózgu w przetwarzaniu informacji sensorycznych. Poprzez działania mające na celu kontrolę intensywności bodźców oraz naukę technik relaksacyjnych, dzieci uczą się radzić sobie z nadmiernymi lub niedostatecznymi wrażeniami sensorycznymi. Ważne jest tworzenie bezpiecznego środowiska, które umożliwi dziecku eksplorację zmysłów i rozwijanie zdolności adaptacyjnych. Ustalanie rutyny oraz zapewnienie regularnych doświadczeń sensorycznych pomaga w rozwijaniu sensorycznej u dzieci. Ustalanie rutyny może wpłynąć pozytywnie na zachowania dzieci i ich odbiór bodźców sensorycznych: wzrokowych, słuchowych, dotykowych, ruchowych.
Domowe sposoby - jak pomóc dziecku
Pamiętaj, że każde dziecko jest inne, dlatego ważne jest, aby eksperymentować z różnymi strategiami i znaleźć te, które najlepiej odpowiadają twoim indywidualnym potrzebom i preferencjom. Należy obserwować reakcje dziecka, aby oddziaływanie na zaburzone sfery odnosiło pożądane skutki. Dzieci z zaburzeniami integracji sensorycznej wymagają opieki również poza gabinetem.
Radzenie sobie z nadwrażliwością
Stwórz w domu miejsce, które będzie wolne od nadmiernych bodźców sensorycznych, takich jak jasne światło czy głośne dźwięki. Wprowadź do domu gadżety sensoryczne, takie jak koc z wypustkami , czy sensoryczne piłeczki. Należy pamiętać o codziennej rutynie i uporządkowaniu dnia, aby nie narażać dziecka na niepotrzebny stres.
Radzenie sobie z podwrażliwością
Zwiększaj stymulację sensoryczną dziecka poprzez różnorodne aktywności, takie jak spacer na świeżym powietrzu, oglądanie filmów, słuchanie muzyki. Możesz także wypróbować różne techniki stymulacji zmysłów, takie jak aromaterapia, masaż, czy stosowanie różnych tekstur i materiałów, Bardzo ważna jest także aktywność, ale fizyczna. Możesz wypróbować jej różne formy, takie jak joga, taniec, jazda na rowerze lub spacer.
Jaką terapię wybrać dla zaburzeń integracji sensorycznej
Dla zaburzeń integracji sensorycznej istnieją różne podejścia terapeutyczne, które mogą być skuteczne w zarządzaniu objawami i poprawie funkcjonowania jednostki. Oto kilka powszechnie stosowanych terapii: terapia Integracji Sensorycznej, która może obejmować różne ćwiczenia ruchowe, zabawy sensoryczne oraz techniki stymulacji zmysłowej. Jej główne założenia to:
- stymulacja zmysłów,
- poprawa przetwarzania sensorycznego,
- dostosowywanie aktywności,
- aktywność ruchowa,
- terapia zabawowa.
Ważne jest, aby terapia była prowadzona przez wykwalifikowanego terapeutę Integracji Sensorycznej, który ma doświadczenie i wiedzę w zakresie pracy z osobami z zaburzeniami integracji sensorycznej.
